Operant Conditioning (Matutong umiwas sa nakakasakit sa atin)

(tugon sa napakagandang katha ni SALIW… Mga Tahi at Paso…)

Ang sugat sa ating puso at pagkatao ay tunay na naghihilom din… it undergoes the natural way of healing…

Masakit sa una, kalaunan ang sakit na nadarama ay nawawala rin….

First degree burn is the most painful stage as all of the nerve endings are in the skin…
Tulad din ng abrasion o gasgas (sa open wounds naman)… ito ang pinakamasakit…

Unang lapat ng mainit…
Kayod ng balat sa magaspang na dingding o sahig…
Masakit, Mahapdi…

Mainit na tubig…
Katumbas ng mga pangyayari sa ating buhay na hatid ay matinding emosyon.
Nakapanghahalina ang usok, nakakatuwang pakinggan ang pagsipol habang kumukulo….
Tamang “handling” ang kailangan, sapagkat kung ikaw ay mababanlian, sa sakit at hapdi ikaw ay mapapasigaw…mapapapalahaw….

Kayod sa balat sa magaspang na dingding at sahig…
Katumbas ng daang ating tinatahak….
May bahaging maganda at makinis….
May mga bahaging magaspang upang di ito maging madulas….
Ngunit kung di tayo mag-iingat, sa pabigla-biglang kilos….
Balat ay kakayod…masakit, mahapdi, parang tinutusok ng maliliit na karayom…

Ang iyong (Saliw)  panulat tungkol sa ating karanasang masaktan at bumangon nang may aral na natutunan, umiwas maulit ang karanasang masakit ay nagpaalala sa akin sa Theory ni Edward Thorndike (Law of Effect/ Instrumental Learning)

Instrumental Learning o Operant Conditioning is a form of learning in which an individual’s behavior is modified by its consequences. It deals with the modification of “voluntary behavior” or operant behavior. Operant behavior operates on the environment and is maintained by its consequences.

Ang tao parang ganyan…

Pag nasaktan, natututong umiwas sa mga bagay o pangyayaring nakasakit sa kanya…hanggat maari…

Happiness is a state of mind…. Sadness also is….

Operant conditioning sa oras na kinakailangan ay makakatulong sa paghilom ng sugat sa dibdib at katauhan…

Ang sugat, kung hindi ginamot ng maayos at ito ay maimpeksyon..sugat ay mananatiling andiyan o di gagaling…pag nagnaknak (ihalintulad natin ang nanang naiipon sa mga alaala o mga pangyayaring ayaw nating pakawalan kahit ito ay naghahatid ng kapighatiaan), mas masakit…

Ang sugat na naghilom ng maayos sa natural na paraan ay mag-iiwan din ng peklat ngunit hindi ito simpangit…

Ang pait sa ating puso kung ito ay isusuko at hahayaang ang panahon ay paghilumin ito, ligaya at panibagong pag-asa ang ating madarama…

Dahil dito …nais kong ibahagi ang aking kathang nagpapaalala sa ating bumangon pag tayo ay nagkamali …. SURVIVAL KIT   (“Kapag nadapa… E di tumayo…”) at isang panulat tungkol sa tibay ng loob…aking ipinakikilala si MARIA (“Malas ka ba? Huwag Mawalan ng Pag-asa”)

Banat na Cheezy…

She: “Bola!”

He: “Nabawasan na ata ang tiwala, ang bola ay para lamang sa baguhan”…

She: “Naglalambing lang…”

 

(Yun lang hihihi… malamang sa alamang, mahaba pa ang kasunod na pinag-usapan…)

The FliGht …

I looked around, different folks from different walks, I see…

I was thinking, were they also thinking of what I was thinking before TAKE OFF?

I was thinking of our SAFETY, praying that GOD will protect us during this trip…

I was thinking of my LOVED ONES, praying that they will be okay while I was away…

I was thinking of the WORK I am supposed to do upon reaching my destination…

I was thinking of the FUTURE that lies ahead…

I was thinking of the PAST that shaped me…

I was thinking of things that made/ make me SMILE…

I was thinking of the things that made/ make me SAD…

I was thinking of how I LIVED my LIFE…

I was thinking how I would go FURTHER in LIFE…

I was thinking of the LOVE I so long to have…

(Maraming salamat sa airsickness bag! ^_^)

Fly high, fly low…