Sumakay ka… Isang Paanyaya

(pinasakay, ako’y natuwa…ibinaba, ako’y naluha)

–

Tahimik na naglalakad sa kalsada,

Bitbit ang mga bagaheng dala,

May dumaang sasakyan,

Ako ay biglang hinintuan…

–

“Hello”, estranghero ay bumati,

“Halika, saan ba ang iyong gawi?”

“Salamat na lang, hindi kita kilala…”

Sagot ko sa mamang nagbigay paanyaya….

–

“Sige na”, nakangiti niyang wika,

“Ikaw ay tila wala namang kasama,

Lika, dito ka na umupo sa unahan,

Tayo’y masayang magkwentuhan…”

–

Ako ay nahalina, lambing ng salita,

Sumakay na rin kahit may pagkabahala,

Ang sarap palang umupo sa unahan,

Para akong prinsesang pinahalagahan…

–

Ang dami daming napag-usapan,

May buhay, bahay, nais, may kulitan,

“Kaysaya ng byaheng ito”, nasa isip ko,

“Bakit naglalakad, meron palang ganito”?

–

“Mama, hetong bayad”, ang sambit ko,

Natuwa sa sagot, “Libre ka lagi rito”

“Napakabait naman ng mamang ito…”

Naisip ko, nahaplos niya ang damdamin ko…

–

Araw-araw, sa sasakyan nya ako ay lulan,

Kwento at kalinga, parang ako ay nasa duyan,

Kay bilis ng oras, di ko namamalayan,

Ako pala ay nakarating na sa aking patutunguhan….

–

Ngunit isang araw, ako ay nabigla,

Unaha’y may sakay, bakit ako’y naluha?

“Dito ka na lang sa likuran,” ani niya,

“Ganun din naman, kaibigan pa rin kita”…

–

Sinubukang umupo sa likurang bahagi,

Sinubukan na maging pipi at bingi,

Ngunit saya at ligaya aking naririnig,

Masakit sa ulo, ako ay natutulilig….

–

Parang araw-araw na parusa ang nais niya,

Sana huwag namang ganun, may nagdurusa,

Hindi masaya ang masipa sa unahang upuan,

Lalo na’t ito ay nagbigay ng lubos na kaligayahan….

–